மௌனம் புதைந்திருக்கிறது கவலைக்கடலுக்குள் அஞ்சலி சகோதரா! மரணம் எல்லோருக்கும் வரும் சிலருக்கு ஆயுள் கணக்கிலில்லை காலத்தை மீறி வாழ்வர்

சத்தமில்லாத யுத்தம்

இரத்தம் குடிப்பது யுத்தம் அடக்குமுறையும் ஆணவமும் யுத்தத்தின் விதை சமநீதி இல்லா உலகில் யுத்தம் தளைத்துவிடுகிறது கல்வி செல்வம் வீரம் யுத்தத்திலும் ஊட்டச்சத்து யுத்தம் இல்லையெனில் இன்று பலநாடுகள் இல்லை சில இனங்கள் இருந்திருக்கும் யுத்தமில்லா பூமி ஓர் கனவு நீதி அரசாண்டால் அது நனவு நவீன உலகில் சமாதானம் ஒரு பொறி சத்தமில்லாத யுத்தம்

சத்தமில்லாத யுத்தம்

அவனைத்தேடி எத்தனை விழிகள் காத்திருக்கும்

கடலையே பார்த்துக்கொண்டிருந்தேன் அலைகள் தாவி விழுந்து கொண்டிருந்ததன எழுவானம் சிவந்து கொண்டிருந்தது நீ கையசைத்துப்போனாய் - ஏதோ சொல்லவந்தும் சொல்லாமல் போனாய் நிமிர்நடைக்கும் புன்னகைக்கும் குறைவில்லை இடைவெளி அகன்றுகொண்டிருந்தது நீ மறையும்வரை பார்த்துக்கொண்டிருந்தேன் மாலைநேரம் கடலோரம் நின்றுகொண்டிருந்தேன் கடல் அலைகளற்று இருந்தது "நீ வரமாட்டாய்" செய்தி மட்டும் வந்தது அடிவானில் செவ்வானம் மறைந்தது விக்கல் ஒன்று தொண்டைக்குழியில் சிக்கிற்று உடலினுள் தீ ,உயிர் பிழிய நகர்ந்தேன் அவனைத்தேடி எத்தனை விழிகள் காத்திருக்கும்

அவனைத்தேடி எத்தனை விழிகள் காத்திருக்கும்

சிறுவர்களின் எதிர்காலத்தை நினைக்க பயமாக இருக்கிறது.

2008 ஆம் ஆண்டு பிற்காலம் , கரடிப்போக்கிற்கும் கிளி பிள்ளையார் கோயிலுக்கும் இடையில் அமைந்திருந்த பசுமை கட்டிடத்திற்கு மேற்கட்டிடத்தில் Children development council ( CDC ) நிர்வாகக்கூடம் நடைபெற்றது. CDC இற்கு பொறுப்பாக ரவி அண்ணை ( சூட்டி, மகேந்தி அவர்களின் அண்ணன் ) இருந்தார். பிரான்சிஸ் அடிகளார் CDC யின் தலைவராக இருந்தார். CDC வடகிழக்கு மாகாணத்திலுள்ள ஐந்து வயதிற்கு ( முன்பள்ளி) குறைந்தவர்களின் முன்னேற்றத்திற்காக TRO அமைப்பின் கீழ் உருவாக்கப்பட்டிருந்தது. CDC யின் ஆலோசகராக நான் இருந்தேன். அதுதான் CDC யின் இறுதிக்கூட்டம் என்று அன்று நான் நினைக்கவில்லை. கூட்டம் முடிந்தபின்பும் ரவி அண்ணை, நான், பிரான்சிஸ் அடிகளார் நீண்டநேரம் உரையாடினோம். உரையாடலில் சிறுவர்களுக்கான திட்டங்களும் கரிசனைகளுமே இருந்தன.அதற்குப்பின் எவ்வளவோ நடந்து முடிந்துவிட்டது. இப்போது வாழும் சிறுவர்களின் எதிர்காலத்தை நினைக்க பயமாக இருக்கிறது. எனக்குத்தான் இப்படியிருக்கிறதோ தெரியவில்லை.

சிறுவர்களின் எதிர்காலத்தை நினைக்க பயமாக இருக்கிறது.

அவன் அப்படியொன்றும் அதிகம் கேட்கவில்லை சில்லறை இருந்தால் தாங்கோ சாமி பாவம் நவீன மகிழூந்தில் வந்திறங்கியவரிடம் அது இருந்திருக்க சாத்தியமில்லை துளிர்த்த போது விரிந்த போது தெரிந்த ஓளி பழுத்த இலைகள் வீழ்ந்த போது இல்லை இருந்தும் சருகாகி உரமாகியது தாய்மண்ணில்

சோ வென துரத்தி வருகிறது மழை கொடியில் காய்ந்த காயாத உடுப்புகளுடன் தாவாரத்திற்குள் ஓடி வர சொர் என பொழிகிறது தாய்மண்மடி வாசம் மூக்கினுள் மழைவிட்ட பின்பும் மனதிற்குள் தூவானம்

பூமி சுற்றிக்கொண்டிருக்கிறது காலம் ஓடிக்கொண்டிருக்கிறது முதுமை வெளிவாசலில் நிற்கிறது நினைவுகளில் மட்டும் சில படங்கள் உணவுக்கும் சுவையில்லை எதுவும் கூடவரப்போவதில்லை கடைசியாய் கண்கள் மூடுகையில் எந்த படம் ஓடியிருக்கும் ?

நீண்ட கனவுக்குப்பின்னால் எங்களுக்கென்று எதுவுமிருந்ததில்லை பெருங்கனவு கனவானதும் இழப்புகளின் ஊமைக்காயம் இதயத்தினுள் வளர்ந்து கொண்டிருக்கிறது உப்புக்குருதியில் வளரும் காயத்திற்கு மருந்தில்லை முடிவுமில்லை பனிமூடும் இரவுகளில் தனித்திருக்கிறேன் பனிப்படர்க்கையின் வெண்நிறம் ஆவிகளின் உடைபோல சூழ்ந்திருக்கிறது மூச்சு விடவும் ஆவிவருகிறது யாவும் உறைந்திருக்க கடிகாரம் மட்டும் ஓடிக்கொண்டிருக்கிறது சொல்வழி கேளாதவன் போல குருதிற்குள் வாழ்ந்த என்னிடம் "குருதியின் நிறம் சிகப்பு" என சொல்கிறான் ஒருவன் ஓ! அப்படியா என நகர்கிறேன் ஆச்சரியமாய் பார்க்கிறான் இரக்கமற்றவன் என நினைக்கிறான் பூசி மெழுகிய இரண்டாவது வாழ்க்கையில் எதையும் நினைத்துவிட்டுப்போகட்டும்

பறவை ஒன்று பறந்துபோகிறது கூடவே அதன் நிழலும் என்னை கடந்து போகிறது செய்தியொன்றை தந்துவிட்டு வானில் சிறகடித்துபோகிறது இருள் வருகிறது வீடு போ ! நாடு இல்லாதவனுக்கு ஏது வீடு? மஞ்சள்ஒளி அந்திவானை தந்துவிட்டு கடல் மீது குந்தியிருக்கிறது சூரியன் எச்சினமும் மறைகிறது அவ்வழகில் இக்கணம் தொடராதோ? சூரியனையும் விழுங்குகிறது கடல் துயரில் அமிழ்ந்து கண்களை திறக்க நிலாவொளி ஆறுதல் தருகிறது அதில் அம்மாவின் முகம் தெரிகிறது

மெல்லிய குளிரில் மனம் குளிரும் அதீத குளிரில் மனம் உறையும் உடலும் ஒருநாள் நிரந்தரமாய் குளிரும் குளிரும் வாழ்வில் வெப்பமும் இருக்கும்

எனக்குள் உண்மையாக வாழ்தல் என்பதே என் நடைமுறை யார் மீதும் கோபதாபம் இல்லை வாழ்வின் நிச்சயமின்மையை உன் போல் நானும் அறிவேன் எதுவும் எப்போதும் நடக்கலாம் ஒருவரை ஒருவர் ஆற்றுப்படுத்துவோம்

அன்று காடு வெட்டி களனியாகி செழித்திருந்த ஊர் ஆட்டுக்குட்டிகள் மே மே சத்தமிட தாயாடு ஓடிவந்தது ஒளித்திருந்த ஓநாயொன்று அன்று தாயாடையிழந்தோம் குட்டிகள் தனித்தன வலி சுமந்து வளர்த்தோம் இன்று அநாதை இல்லங்கள் அங்கும் இங்கும் எங்கும்

அடர்ந்த வனம் துள்ளித்திரிந்த மான்கள் தெத்திய முயல்கள் தொங்கிய குருவிகளின் கூடு யாவும் பொசுக்கிப்போயிற்று காட்டுத்தீயின் கோரம் புகைந்து கொண்டிருக்கிறது (அஸ்த) மனம்

இறுதி கையசைப்பின் நினைவ

பஞ்சனைக்குள் வாழ்ந்த நீ நெருப்பாற்றுக்குள் போய் வந்தாய் ஒவ்வொரு தடவையும் போய் திகிலூட்டும் கதைகளோடு வந்தாய் சிலதடவை விழுப்புண்ணோடும் போனாய் வந்தாய் கதைகளற்று வானமே இடிந்து எம்மீது வீழ்ந்தது இறுதி கையசைப்பின் நினைவு அம்மாவிடம் இன்னும் உயிரோடு இருக்கிறது ஏதோ ஒரு செய்தியோடு

இறுதி கையசைப்பின் நினைவ

கேட்டது குழந்தை

கொட்டும் மழை நீரை சேமிக்க முடியவில்லை கேட்டது குழந்தை எப்படி என் தாகம் தீர்ப்பாய்? உடல் உழைப்பில்லை கண்டதெல்லாம் உண்று நோய் இறக்குமதி கேட்டது குழந்தை எப்படி என்னைக்காப்பாய்?

கேட்டது குழந்தை