எதுவும் சொல்வதற்கில்லை

கடல் வற்றிற்று மூச்சுகள் நின்றன யாருமில்லை ஓலமில்லை வெந்த பூமியை கழுகுகள் தின்றன உம் நினைவோடிருப்போம் நினைவிழக்கும்வரை கனவை சுமக்காத வலியால் நிதம் உழன்றுகொண்டிருக்கிறது உயிர் எதுவும் சொல்வதற்கில்லை மனம் தவித்துக்கொண்டிருக்கிறது சாத்தியமேயில்லாத இன்னொரு சந்திப்புக்காய்

எதுவும் சொல்வதற்கில்லை

கண்ணீர்த்துளியினுள் பெருக்கெடுத்திருந்தது துயரின் வெள்ளம் தியாகங்களுக்குள் மலைபோல் குவிந்து கிடக்கிறது அளவிலா நேசம் குருதிமழையில் பொட்டு இட்டிருந்தாள் முள்ளிவாய்க்கால் ஈகங்களுக்கு பின் விதவையாகியது மண் ஓயாத அலைகளில் எழுதாத வரலாறு

நான் புலம்பெயர்ந்து பதினைந்து வருடங்களை கடந்துவிட்டது. நான் இங்கு வந்ததிலிருந்து வேறு இனத்தை சேர்ந்தவர்களோடும் பழக சந்தர்ப்பம் கிடைத்தது , எனக்கு கிடைக்கும் சந்தர்ப்பங்களிலெல்லாம் ஈழத்தமிழர்களின் உரிமை போராட்டத்தை பற்றி சொல்லிவந்திருக்கிறேன். நான் சந்தித்த அநேகருக்கு எமது பிரச்சனை பற்றிய அறிவு அறவே இருந்திருக்கவில்லை என்பது கவலையானது.

நண்பா ! நானும் நீயும் குந்தியிருந்து கதைத்து சிரித்த தேர்முட்டி படிக்கல்லை எட்டி நின்று பார்க்கிறேன் பிரிவு அன்றுதான் நடந்தது ஏதோ சொல்லிப்போனாய்? என்னதான் சொல்லியிருப்பாய் நினைக்காத நாளில்லை கோயிலின் சிறுமடம் நீயும் நானும் தியாகியும் நினைவில் ஏதும் குறைவில்லை தனித்திருந்தாலும் அதே திசையில் சுமைதாங்கி நடந்திருந்தேன் இன்று கால்களில் அசைவிருந்தாலும் அந்த திசையை காணவில்லை கனவுகள் இல்லா உறக்கத்தில் நிம்மதி உண்டுதான் குடைந்தபடி வலி இருக்கிறதே

கனவு எரிந்த வெளிச்சத்தில் உன்னையும் என்னையும் அடையாளம் கண்டுகொள்கிறது ஐ நா எரிந்த சாம்பலில் தொட்டு கவிதையை கேறுகிறது மனது

திரும்பிப்பார்க்கிறேன்

1996 ஆம் ஆண்டு சித்திரை மாதம் ( திகதி சரியாக தெரியவில்லை) யாழ் மாவட்டம் ஸ்ரீலங்கா இராணுவத்தின் கட்டுப்பாட்டுக்குள் வருகிறது. எமது சத்திரசிகிச்சை கூட உபகரணங்களை இயன்றளவு வன்னிக்கு அனுப்பிய பின் கிளாலியூடாக கடற்புலிகளின் படகில் பயணித்து பூநகரியில் இறங்கிய நினைவு இன்றுபோல் இருக்கிறது. அடுத்தநாளிலிருந்து முள்ளிவாய்க்கால் இறுதிநாட்கள் வரை சத்திரசிகிச்சையாளனாகவோ சத்திரசிகிச்சைகூடங்களை வழிநடத்துபவனாகவோ பயணித்தேன்.எங்கள் சத்திரசிகிச்சை அணிகளின் பணியென்பது சாதாரணமானது அல்ல, எமது பணிகள் சரியான முறையில் பதியப்பட்டிருக்குமானால் சாதனையாக எடுத்துக்கொள்ளப்பட்டிருக்கக்கூடும். எமது சத்திரசிகிச்சையின் வெற்றிவீதம் சர்வதேசத்தில் விதந்துரைக்கப்படுகின்ற வெற்றிவீதத்திற்கு எந்தவிதத்திலும் குறைந்ததல்ல. சிறிலங்கா இராணுவத்தின் ஆழ ஊடுருவும் படையினரின் நடமாட்டங்களுக்கு நடுவிலும் சத்திர சிகிச்சை கூடங்களையோ மக்களுக்கான மருத்துவசேவைகளையோ நடத்தியிருக்கிறோம். எமது சகாக்களின் அநேகர் தங்களது பணியினூடாவே புடம் போடப்பட்டார்கள். அந்தகாலத்திலெல்லாம் எமது சகாக்களின் பணி நாளாந்தம் சுமார் இருபது மணித்தியாலங்களாய் இருந்திருக்கிறது. எமது சகாக்களின் சிலர் உடலில் ஓடும் குருதியின் அளவைவிட இன்னுமொரு மடங்கு குருதியை மொத்தமாக தமது பணிக்காலத்தில் தேவையானவர்களுக்கு வழங்கியிருக்கிறார்கள்.இந்த பணிக்கு பல்வேறு விதத்திலும் உறக்கம் துறந்து உழைத்த பலர் இன்று எம்மோடு இல்லை ஆனால் அவர்கள் என்றும் எம் இதயங்களில் வாழ்வார்கள். எமது சகாக்கள் ஒவ்வொருவருக்கு பின்னாலும் தனித்துவமான வரலாறு இருக்கிறது. நாம் யாழ்ப்பாணத்தினை இழந்தபோது சிறிலங்கா அரசும் இராணுவ அரசியல் ஆய்வாளர்களும் புலிகளால் இனி பெரிய தாக்குதல்களை செய்யமுடியாது என கணித்தனர் ஆனால் அதற்கு பிறகுதான் பெரும் வரலாற்றுத்தாக்குதல்கள் நடந்தன. தலைமையினதும், மூத்த மருத்துவர்களதும் , மருத்துவநிர்வாகிகளதும், ஒட்டுமொத்த மருத்துவப்பிரிவினதும் கூட்டு முயற்சி யாவற்றையும் சாத்தியமாக்கின.

திரும்பிப்பார்க்கிறேன்

அந்த காலம் இன்றில்லை அங்கும் அந்த காலம் இன்றில்லை இங்கு காலம் பருவங்களோடு மாறிக்கொண்டிருக்கும் பனி உருகுவதை போல என் முதல் தலைமுறை அருகிவிட்டது என் ஆசிரியர்களும் என் கண்ணீர்த்திரையினூடேதான் தெரிகிறார்கள் ஒரு பெருங்கனவு கலைந்துவிட்டது புதிய உலகம் அந்நியதுதான் விரும்பியோ விரும்பாமலோ அந்நியோன்யமாகிவிட்டது