நீங்களில்லா பூமியில்
நான் திரிகிறேன்
ஒரு அநாதையை போல
எண்ணி எண்ணிப்பார்க்கிறேன்
என்னிடம் பலவும் உண்டு
நீங்கள் தான் இல்லை
நீங்களே என்னை நிரப்பியிருக்கிறீர்கள்
உழைப்பு, அர்ப்பணிப்பு, அழுகை, சிரிப்பு யாவும்
கலந்த அந்த நாட்களில் நாங்கள் வாழ்ந்தோம்
ஒவ்வொருவராய் இழக்கையில்
புழுவாய் துடித்ததும்
ஓர்மமாய் எழுந்ததும் இன்றில்லை
மக்களுக்காய் உயிர் சுமந்த ஆத்மபலம் இன்றில்லை
நீங்களில்லா பூமியில்
துடுப்பில்லா படகில் நான்
இருபது வருட சிறைவாழ்வு
இரு தடவை சிறைக்கலவரம்
மயிரிழையில் உயிர்தப்பி
உருமாறி விடுதலையாகி
ஊர் ஒழுங்கையை கண்டுபிடித்து
பலநாள் சேமித்த ஆசையுடன் வீடுவந்து
அம்மா ! என்று திகைப்பூட்ட
தாயிற்கு எதுவும் தெரியவில்லை
" மறதி நோய்"
சுற்றத்தில் சுகவிசாரிப்புகள் இல்லை
வேலிகள் மதில்களாயிற்று
ஒரே ஒரு நண்பன்
இங்கு குழந்தைகுட்டிகளோடு இருக்கிறான்
தெரிந்தும் தெரியாத ஊராயிற்று
தந்தையின் சாய்மனைக்கதிரைதான்
தஞ்சம் தருகிறது
விடிந்தும் விடியாத காலமிது
வருடங்கள் வந்து மாறுகின்றன
ஏனோ புத்துணர்ச்சி இல்லை
ஒரு காலம் இருந்தது
இரு தினக்குறிப்புகள் கிடைக்கும்
நானோ கவிதைகள்தான் எழுதுவேன்
புதுவருட திட்டங்கள் மனதில் படிந்திருக்கும்
அதை செயல்களில்தான் எழுதுவேன்
அந்த தினக்குறிப்புகள் இப்போது கிடைப்பதில்லை
வருடமுடிவில் ஏக்கம் மட்டும் வந்துபோகிறது
(பாசக்)கடல் வற்றுவதில்லை
அவர் இயல்பும் அழகும்
எப்போதும் எனக்குள் மாறுவதில்லை
பார்வைக்கு அது ஒரு கடல்
உள்ளுக்குள் ஒரு இயங்கு உலகம்
புதுவருடம் இவர் நினைவுகளுடன்
புனிதர்களின் புதைகுழிகளுக்கு
மூன்று மூன்று தடவைகளாய்
மண் அள்ளி அள்ளி போட்ட
என் உள்ளங்கைகளை உற்றுப் பார்க்கிறேன்
எந்த பந்தமும் இதற்கு ஈடில்லை
எங்கும் செல்லலாம் வாழலாம்
உம் நினைவில்லாமல் எதுவுமில்லை
வயலும் கடலும் காடும் குளமும்
கலையும் பண்பாடும் எங்கள் தேசம்
செம்மொழித்தமிழும் தாய்த்திருநாடும்
ஒன்றோடொன்றான தமிழீழம்
ஆதிதொட்டு
மாற்றங்கள் நடக்கின்றன
பல மொழிகள்
சில விலங்கினங்கள்
சில மனித இனங்கள்
உலகில் இன்று இல்லை
மனிதன் மட்டுமல்ல
இயற்கையும் துணைபோகும்
நிலைப்பதற்கு
தனித்துவம் மட்டும் போதாது
சூழலோடு இணைந்த பலமும் தேவை
வேரிழந்த புலம்பெயர்வு ஆபத்து
இன்று நீ அறியாய் - இது
தாயக கோட்டையின்
அத்திவாரங்கள் கிண்டப்படும் காலம்
ஏதோ ஒரு மாயையில் உழலும் கோலம்
யானை சாப்பிட்ட விளாம்பழம்
அவன்
தலைமாற்றி வெளிநாடு போனவன்
இன்று
படித்த பாடசாலையால் கௌரவிக்கப்பட்டான்
சரி பிழைகளுக்கு அப்பாலும்
ஒரு வாழ்வு இருக்கிறது
பழங்குடி மக்களுக்கு விடுதலை இல்லை
ஒருகாலம்
இன்றைய பலநாடுகள் அவர்களுடையது
உலகமெலாம் அருகிப்போகிறார்கள்
அவர்களிடமும் இசை நிறைந்த வாழ்விருக்கிறது
எங்களை ஒத்த குருதியே அவர்களிடமும் ஓடுகிறது
இருந்துமென்ன ?
அவர் வேதனையின் பாடல் யாரும் கேட்பதில்லை
உணர்வுகளை உணர ஆட்களில்லை
அவர் வேரடியை /மொழியை யார் அறிவார் ?
புதுவருடம் வருகிறது - அதை
உலகம் வர்ணமயமாய் கொண்டாடும்
அவர் இதை அறியார்
வாழ்விடங்களை தாண்டிவரா குரல்
பல வித்தைகள் தெரிந்தும் விஞ்ஞானம் வளரவில்லை
அவர்களை ஆராய்ச்சியிற்கு பயன்படுத்தும்
நவீனத்தால் யாது செய்யமுடியும்?
இறுதிநாள்
முன்பள்ளி மாணவர் இருவர்
ஒருவரை ஒருவர் பார்த்தபடி
கையசைத்துப் போகின்றனர்
உயர்தரமாணவர் இருவர்
ஒருவரை ஒருவர் பார்த்தபடி
பிரிந்து போகின்றனர்
பல்கலைமாணவர் இருவர்
ஒருவரை ஒருவர் பார்த்தபடி
பிரிந்து போகின்றனர்
பார்வை மொழி
எதை பேசுகிறது ?
இறந்த எஜமானனை
பார்த்துக்கொண்டிருக்கும் நாய்
வேலைக்கு போகும்
தாயை பிரியும் குழந்தை
வெளிநாடும் போகும்
நண்பனை பிரியும் தோழன்
இறுதி களத்திற்கு செல்லும்
வீரனை பிரியும் சகா
முதியமுகத்தில் தெரியும் வரிகளில்
யாரும் வாசிக்கமுடியா எழுத்துகள்
அக்கதைகளை AI ஆவது கிரகிக்குமா ?
எழுதிய கதைகளை வாசிக்கமுடியவில்லை
எழுதாத கதைகளை எப்போது வாசிப்போம்?
இன்று இருமி இருமி ஏதோ
சொல்லமுனையும் மனிதனால்
அன்று அடுப்பெரிந்தது
வீடு நிறைந்தது
மூட்டை தூக்கிய முதுகுகளின் கூலி
எப்போது தீர்க்கப்படும்?
கடவுள்களில் கூட
பாகுபாடு காட்டும் உலகம்
மனிதர்களை விட்டுவிடுமா?
முதியவரின் சுவாசம்
காற்றோடு கலந்தபடியே நின்று விடக்கூடும்
நாளங்கள் பளிச்சென தெரியும் கைகால்களில்
ஓடிக்கொண்டிருக்கும் வாய்க்கால்
ஓய்ந்துவிடக்கூடும்
அது இன்றாக இருக்கக்கூடுமா?
எனக்குள் ஊடுருவும் அவரது கண்கள்
ஏதோ ஒன்றை தேடுகின்றன
அது என்ன?
கற்றது கையளவுதான்
சாற்றப்பட்டிருக்கிறது யன்னல்
பூட்டப்பட்ட கதவில் தொங்குகிறது ஆமைப்பூட்டு
எந்த அரவங்களும் இல்லை
அப்பு எங்கே ?
மூடப்பட்ட கக்கூஸில் புகை வரவில்லை
முற்றத்தை நிரப்பியிருக்கிறது கொட்டிய இலைகள்
கிணற்றடி வாய்க்கால் காய்ந்துகிடக்கிறது
இறந்துவிட்டாரா? புலம்பெயர்ந்துவிட்டாரா?
மருத்துவமனையிலா? வீட்டை விற்றுவிட்டாரா?
ஆவென்று திறந்திருக்கிறதே படலை
அவசரத்தில் ஓடியிருக்கிறாரா?
யாரோ வரும் அரவம் கேட்கிறது
திரும்பிப்பார்க்கிறேன்
அநாதைப்பிணம் , போனமாதம் , தலை சுற்றுகிறது
எங்கிருந்து வருகிறாய்?
திடுக்குற்றேன் "சிறையிலிருந்து"
ஏன் அழுகிறாய்?
வீட்டுக்குள் ஒரு கனவு இருந்ததே
இராணுவம் ஏவிய செல் விழுந்து முழங்கியது
ஈனக்குரல் எங்கிருந்தோ வருகிறது
புகை வந்த திசை நோக்கி ஓடினேன்
ஒரு தாய் பாரிய வயிற்றுக்காயம்
கால்கள் இரண்டும் சிதைந்து கிடக்கிறது
அருகில் கிடந்த குழந்தையை தூக்கி
முத்தமிட்டு கிடத்தியபின் இறக்கிறாள்
இறப்பை உறுதி செய்வதைவிட
வேறு என்ன செய்யமுடியும்
குழந்தையை சோதிக்கிறேன்
எந்த காயங்களும் இல்லை
குழந்தையின் கன்னத்தில்
தாயின் முத்த அடையாளம்
நெற்றியில் இரு கண்ணீர்த்துளிகள்
இருள் இன்னும் கலையவில்லை
வேலையிடம் செல்லும் காலைப்பேருந்து
எனைப்பார்த்து புன்னகைத்து போகிறார்கள்
பொம்மைகள் போல உடையணிந்த குழந்தைகள்
அவர்களுக்குள் எப்போதும் ஆனந்தம்
அவர்களால் விடியும் எனது காலை
கண்களை மூடினேன்
காஸாவின் குழந்தைகள்
உணவில்லை, சேர்ந்து விளையாடியவர் இல்லை ,
தந்தையில்லை , இருட்டுலகம்
இழப்பின் வலி அவர்களுக்குத்தான்
மற்றவர்களுக்கு வெறும் செய்தி
வலிகளுக்குப்பின்னால் ஐநாவின் தோல்வி
மனிதர்களுக்குள் வாழும் மிருககுணம்
கூர்ப்புக்கொள்கையை உறுதிசெய்கிறது
பேருந்தின் மணியோசையில் திடுக்குற்றேன்
மீண்டும் கண்களை மூடுகிறேன்
நான் காவிய குழந்தைகளின் உடல்கள்,
சிறுவர்களின் கைகால்கள்,பிஞ்சு பாதங்கள்
நெஞ்சை உழுது அழுத்த
கண்ணீர் கன்னத்தை சுட
ஒட்டிய கண்கள் திறக்கின்றன
நான் இறங்கவேண்டிய இடம் கடந்தும்
இருள் இன்னும் கலையவில்லை
நண்ப!
தேச விடுதலைக்காய்
சுவாசித்தவன் நீ
கள அருகில் மூச்சை நிறுத்திக்கொண்டாய்
ஓடி வந்தேன்
உறுதி செய்து பணிந்தபின்
கடமை அழைத்தது
உடல் கணச்சூடு கூட இறங்கவில்லை
சில மணித்துளிகள் கூட
உன்னோடு நிற்கவில்லை
மன்னித்துவிடு !
நீ என்னை அறிவாய்
காயமடைந்த குழந்தையை தூக்கியபடி
ஒருவன் ஓடிக்கொண்டிருந்தான்
அவனுக்குப்பின்னால்
நானும் ஓடிக்கொண்டிருந்தேன்
பின் காலங்களில்
எவ்வளவு நாட்களை
வீணாக செலவளித்திருப்பேன்
அன்று சாத்தியப்படவில்லையடா
உன் கதையை என்னில் ஏற்றிவிட்டு
எங்கு போனாய் நீ
அந்தக்கிராமங்களில் உள்ள ஒழுங்கைகள் குச்சொழுங்கைகள் யாவற்றிற்கும் என்னைத்தெரியும் ஆனால் இப்போது அங்கு வாழும் சந்ததிக்கு என்னைத்தெரியாது. என் பெயரை யாராவது ஒருவர் இப்போதும் கதைக்கக்கூடும், இன்னும் பத்து வருடங்களில் அதுவும் இருக்காது. யதார்த்தம் கசப்பாக இருந்தாலும் உண்மையானது. மாயவுலகில் சோடித்து மகிழ்வதில் அர்த்தம் இல்லை. ஒருகாலம் அந்த காலத்தின் ஒரு பாத்திரமாக இருந்திருக்கலாம் இன்று ஒரு சாட்சியாகத்தான் இருக்கமுடியும்.
ஓடி ஓடி இறகுகளை சேர்க்கிறேன்
ஆயுளுக்குள் சிறகுகளாய் கோர்ப்பேன்
ஒரு பறவைபோல் சுதந்திரமாய் பறக்க
வேறு என்ன செய்ய முடியும்?
கண் முன் உயிர்போயிற்று
இறுதி பேச்சும் என்னோடு
சுமையோடு தொடர் பயணம்
கள அருகாமையில்
என் மடியில் மூச்சு நின்றது
என்னைப்பார்த்தபடியே இருந்தன கண்கள்
இறுதி நாட்களை அறிந்தபின்
அளவளாவிய கதைகள்
இப்படியும் வாழமுடியுமா?
எதிர்பாரா பிரிவில்
தொக்கி நிற்கும் இதயம்
ஏதும் செய்யமுடியா அவலநிலை
ஒன்றாக கூடி உணவு சமைத்ததும்
சுற்றியிருந்து அதை ருசித்ததும்
இன்றுபோல் இருக்கிறது
அந்நியமண்ணில் தனித்தலைந்தாலும்
அர்ப்பணித்தவர் தொடர் நினைவுகளுடன்
ஒருநாள் எரிந்து சாம்பலாவேன்
உங்கள் பயணத்தை தொடரமுடியாமல்
கையறுநிலையில் சாவதைவிட
நினைவுகளுடன் வாழ்வது கடினமில்லை
 |
