நீங்களில்லா பூமியில்
நான் திரிகிறேன்
ஒரு அநாதையை போல
எண்ணி எண்ணிப்பார்க்கிறேன்
என்னிடம் பலவும் உண்டு
நீங்கள் தான் இல்லை
நீங்களே என்னை நிரப்பியிருக்கிறீர்கள்
உழைப்பு, அர்ப்பணிப்பு, அழுகை, சிரிப்பு யாவும்
கலந்த அந்த நாட்களில் நாங்கள் வாழ்ந்தோம்
ஒவ்வொருவராய் இழக்கையில்
புழுவாய் துடித்ததும்
ஓர்மமாய் எழுந்ததும் இன்றில்லை
மக்களுக்காய் உயிர் சுமந்த ஆத்மபலம் இன்றில்லை
நீங்களில்லா பூமியில்
துடுப்பில்லா படகில் நான்
இருபது வருட சிறைவாழ்வு
இரு தடவை சிறைக்கலவரம்
மயிரிழையில் உயிர்தப்பி
உருமாறி விடுதலையாகி
ஊர் ஒழுங்கையை கண்டுபிடித்து
பலநாள் சேமித்த ஆசையுடன் வீடுவந்து
அம்மா ! என்று திகைப்பூட்ட
தாயிற்கு எதுவும் தெரியவில்லை
" மறதி நோய்"
சுற்றத்தில் சுகவிசாரிப்புகள் இல்லை
வேலிகள் மதில்களாயிற்று
ஒரே ஒரு நண்பன்
இங்கு குழந்தைகுட்டிகளோடு இருக்கிறான்
தெரிந்தும் தெரியாத ஊராயிற்று
தந்தையின் சாய்மனைக்கதிரைதான்
தஞ்சம் தருகிறது
விடிந்தும் விடியாத காலமிது
வருடங்கள் வந்து மாறுகின்றன
ஏனோ புத்துணர்ச்சி இல்லை
ஒரு காலம் இருந்தது
இரு தினக்குறிப்புகள் கிடைக்கும்
நானோ கவிதைகள்தான் எழுதுவேன்
புதுவருட திட்டங்கள் மனதில் படிந்திருக்கும்
அதை செயல்களில்தான் எழுதுவேன்
அந்த தினக்குறிப்புகள் இப்போது கிடைப்பதில்லை
வருடமுடிவில் ஏக்கம் மட்டும் வந்துபோகிறது
(பாசக்)கடல் வற்றுவதில்லை
அவர் இயல்பும் அழகும்
எப்போதும் எனக்குள் மாறுவதில்லை
பார்வைக்கு அது ஒரு கடல்
உள்ளுக்குள் ஒரு இயங்கு உலகம்
புதுவருடம் இவர் நினைவுகளுடன்
புனிதர்களின் புதைகுழிகளுக்கு
மூன்று மூன்று தடவைகளாய்
மண் அள்ளி அள்ளி போட்ட
என் உள்ளங்கைகளை உற்றுப் பார்க்கிறேன்
எந்த பந்தமும் இதற்கு ஈடில்லை
எங்கும் செல்லலாம் வாழலாம்
உம் நினைவில்லாமல் எதுவுமில்லை
வயலும் கடலும் காடும் குளமும்
கலையும் பண்பாடும் எங்கள் தேசம்
செம்மொழித்தமிழும் தாய்த்திருநாடும்
ஒன்றோடொன்றான தமிழீழம்
ஆதிதொட்டு
மாற்றங்கள் நடக்கின்றன
பல மொழிகள்
சில விலங்கினங்கள்
சில மனித இனங்கள்
உலகில் இன்று இல்லை
மனிதன் மட்டுமல்ல
இயற்கையும் துணைபோகும்
நிலைப்பதற்கு
தனித்துவம் மட்டும் போதாது
சூழலோடு இணைந்த பலமும் தேவை
வேரிழந்த புலம்பெயர்வு ஆபத்து
இன்று நீ அறியாய் - இது
தாயக கோட்டையின்
அத்திவாரங்கள் கிண்டப்படும் காலம்
ஏதோ ஒரு மாயையில் உழலும் கோலம்
யானை சாப்பிட்ட விளாம்பழம்
அவன்
தலைமாற்றி வெளிநாடு போனவன்
இன்று
படித்த பாடசாலையால் கௌரவிக்கப்பட்டான்
சரி பிழைகளுக்கு அப்பாலும்
ஒரு வாழ்வு இருக்கிறது
பழங்குடி மக்களுக்கு விடுதலை இல்லை
ஒருகாலம்
இன்றைய பலநாடுகள் அவர்களுடையது
உலகமெலாம் அருகிப்போகிறார்கள்
அவர்களிடமும் இசை நிறைந்த வாழ்விருக்கிறது
எங்களை ஒத்த குருதியே அவர்களிடமும் ஓடுகிறது
இருந்துமென்ன ?
அவர் வேதனையின் பாடல் யாரும் கேட்பதில்லை
உணர்வுகளை உணர ஆட்களில்லை
அவர் வேரடியை /மொழியை யார் அறிவார் ?
புதுவருடம் வருகிறது - அதை
உலகம் வர்ணமயமாய் கொண்டாடும்
அவர் இதை அறியார்
வாழ்விடங்களை தாண்டிவரா குரல்
பல வித்தைகள் தெரிந்தும் விஞ்ஞானம் வளரவில்லை
அவர்களை ஆராய்ச்சியிற்கு பயன்படுத்தும்
நவீனத்தால் யாது செய்யமுடியும்?
இறுதிநாள்
முன்பள்ளி மாணவர் இருவர்
ஒருவரை ஒருவர் பார்த்தபடி
கையசைத்துப் போகின்றனர்
உயர்தரமாணவர் இருவர்
ஒருவரை ஒருவர் பார்த்தபடி
பிரிந்து போகின்றனர்
பல்கலைமாணவர் இருவர்
ஒருவரை ஒருவர் பார்த்தபடி
பிரிந்து போகின்றனர்
பார்வை மொழி
எதை பேசுகிறது ?
இறந்த எஜமானனை
பார்த்துக்கொண்டிருக்கும் நாய்
வேலைக்கு போகும்
தாயை பிரியும் குழந்தை
வெளிநாடும் போகும்
நண்பனை பிரியும் தோழன்
இறுதி களத்திற்கு செல்லும்
வீரனை பிரியும் சகா
முதியமுகத்தில் தெரியும் வரிகளில்
யாரும் வாசிக்கமுடியா எழுத்துகள்
அக்கதைகளை AI ஆவது கிரகிக்குமா ?
எழுதிய கதைகளை வாசிக்கமுடியவில்லை
எழுதாத கதைகளை எப்போது வாசிப்போம்?
இன்று இருமி இருமி ஏதோ
சொல்லமுனையும் மனிதனால்
அன்று அடுப்பெரிந்தது
வீடு நிறைந்தது
மூட்டை தூக்கிய முதுகுகளின் கூலி
எப்போது தீர்க்கப்படும்?
கடவுள்களில் கூட
பாகுபாடு காட்டும் உலகம்
மனிதர்களை விட்டுவிடுமா?
முதியவரின் சுவாசம்
காற்றோடு கலந்தபடியே நின்று விடக்கூடும்
நாளங்கள் பளிச்சென தெரியும் கைகால்களில்
ஓடிக்கொண்டிருக்கும் வாய்க்கால்
ஓய்ந்துவிடக்கூடும்
அது இன்றாக இருக்கக்கூடுமா?
எனக்குள் ஊடுருவும் அவரது கண்கள்
ஏதோ ஒன்றை தேடுகின்றன
அது என்ன?
கற்றது கையளவுதான்
சாற்றப்பட்டிருக்கிறது யன்னல்
பூட்டப்பட்ட கதவில் தொங்குகிறது ஆமைப்பூட்டு
எந்த அரவங்களும் இல்லை
அப்பு எங்கே ?
மூடப்பட்ட கக்கூஸில் புகை வரவில்லை
முற்றத்தை நிரப்பியிருக்கிறது கொட்டிய இலைகள்
கிணற்றடி வாய்க்கால் காய்ந்துகிடக்கிறது
இறந்துவிட்டாரா? புலம்பெயர்ந்துவிட்டாரா?
மருத்துவமனையிலா? வீட்டை விற்றுவிட்டாரா?
ஆவென்று திறந்திருக்கிறதே படலை
அவசரத்தில் ஓடியிருக்கிறாரா?
யாரோ வரும் அரவம் கேட்கிறது
திரும்பிப்பார்க்கிறேன்
அநாதைப்பிணம் , போனமாதம் , தலை சுற்றுகிறது
எங்கிருந்து வருகிறாய்?
திடுக்குற்றேன் "சிறையிலிருந்து"
ஏன் அழுகிறாய்?
வீட்டுக்குள் ஒரு கனவு இருந்ததே
இராணுவம் ஏவிய செல் விழுந்து முழங்கியது
ஈனக்குரல் எங்கிருந்தோ வருகிறது
புகை வந்த திசை நோக்கி ஓடினேன்
ஒரு தாய் பாரிய வயிற்றுக்காயம்
கால்கள் இரண்டும் சிதைந்து கிடக்கிறது
அருகில் கிடந்த குழந்தையை தூக்கி
முத்தமிட்டு கிடத்தியபின் இறக்கிறாள்
இறப்பை உறுதி செய்வதைவிட
வேறு என்ன செய்யமுடியும்
குழந்தையை சோதிக்கிறேன்
எந்த காயங்களும் இல்லை
குழந்தையின் கன்னத்தில்
தாயின் முத்த அடையாளம்
நெற்றியில் இரு கண்ணீர்த்துளிகள்
இருள் இன்னும் கலையவில்லை
வேலையிடம் செல்லும் காலைப்பேருந்து
எனைப்பார்த்து புன்னகைத்து போகிறார்கள்
பொம்மைகள் போல உடையணிந்த குழந்தைகள்
அவர்களுக்குள் எப்போதும் ஆனந்தம்
அவர்களால் விடியும் எனது காலை
கண்களை மூடினேன்
காஸாவின் குழந்தைகள்
உணவில்லை, சேர்ந்து விளையாடியவர் இல்லை ,
தந்தையில்லை , இருட்டுலகம்
இழப்பின் வலி அவர்களுக்குத்தான்
மற்றவர்களுக்கு வெறும் செய்தி
வலிகளுக்குப்பின்னால் ஐநாவின் தோல்வி
மனிதர்களுக்குள் வாழும் மிருககுணம்
கூர்ப்புக்கொள்கையை உறுதிசெய்கிறது
பேருந்தின் மணியோசையில் திடுக்குற்றேன்
மீண்டும் கண்களை மூடுகிறேன்
நான் காவிய குழந்தைகளின் உடல்கள்,
சிறுவர்களின் கைகால்கள்,பிஞ்சு பாதங்கள்
நெஞ்சை உழுது அழுத்த
கண்ணீர் கன்னத்தை சுட
ஒட்டிய கண்கள் திறக்கின்றன
நான் இறங்கவேண்டிய இடம் கடந்தும்
இருள் இன்னும் கலையவில்லை
நண்ப!
தேச விடுதலைக்காய்
சுவாசித்தவன் நீ
கள அருகில் மூச்சை நிறுத்திக்கொண்டாய்
ஓடி வந்தேன்
உறுதி செய்து பணிந்தபின்
கடமை அழைத்தது
உடல் கணச்சூடு கூட இறங்கவில்லை
சில மணித்துளிகள் கூட
உன்னோடு நிற்கவில்லை
மன்னித்துவிடு !
நீ என்னை அறிவாய்
காயமடைந்த குழந்தையை தூக்கியபடி
ஒருவன் ஓடிக்கொண்டிருந்தான்
அவனுக்குப்பின்னால்
நானும் ஓடிக்கொண்டிருந்தேன்
பின் காலங்களில்
எவ்வளவு நாட்களை
வீணாக செலவளித்திருப்பேன்
அன்று சாத்தியப்படவில்லையடா
உன் கதையை என்னில் ஏற்றிவிட்டு
எங்கு போனாய் நீ
அந்தக்கிராமங்களில் உள்ள ஒழுங்கைகள் குச்சொழுங்கைகள் யாவற்றிற்கும் என்னைத்தெரியும் ஆனால் இப்போது அங்கு வாழும் சந்ததிக்கு என்னைத்தெரியாது. என் பெயரை யாராவது ஒருவர் இப்போதும் கதைக்கக்கூடும், இன்னும் பத்து வருடங்களில் அதுவும் இருக்காது. யதார்த்தம் கசப்பாக இருந்தாலும் உண்மையானது. மாயவுலகில் சோடித்து மகிழ்வதில் அர்த்தம் இல்லை. ஒருகாலம் அந்த காலத்தின் ஒரு பாத்திரமாக இருந்திருக்கலாம் இன்று ஒரு சாட்சியாகத்தான் இருக்கமுடியும்.
ஓடி ஓடி இறகுகளை சேர்க்கிறேன்
ஆயுளுக்குள் சிறகுகளாய் கோர்ப்பேன்
ஒரு பறவைபோல் சுதந்திரமாய் பறக்க
வேறு என்ன செய்ய முடியும்?
கண் முன் உயிர்போயிற்று
இறுதி பேச்சும் என்னோடு
சுமையோடு தொடர் பயணம்
கள அருகாமையில்
என் மடியில் மூச்சு நின்றது
என்னைப்பார்த்தபடியே இருந்தன கண்கள்
இறுதி நாட்களை அறிந்தபின்
அளவளாவிய கதைகள்
இப்படியும் வாழமுடியுமா?
எதிர்பாரா பிரிவில்
தொக்கி நிற்கும் இதயம்
ஏதும் செய்யமுடியா அவலநிலை
ஒன்றாக கூடி உணவு சமைத்ததும்
சுற்றியிருந்து அதை ருசித்ததும்
இன்றுபோல் இருக்கிறது
அந்நியமண்ணில் தனித்தலைந்தாலும்
அர்ப்பணித்தவர் தொடர் நினைவுகளுடன்
ஒருநாள் எரிந்து சாம்பலாவேன்
உங்கள் பயணத்தை தொடரமுடியாமல்
கையறுநிலையில் சாவதைவிட
நினைவுகளுடன் வாழ்வது கடினமில்லை
நேற்றுப்போல் இருக்கிறது
முதல் மாவீரனின் முதலாம் ஆண்டு நினைவு
"ஓ ! சத்யநாதா " என்ற போஸ்டர் ஒட்டியது
1990 இல் சங்கரத்தை சந்தியில்
மாவீரர் வளைவிற்கு வாசகம் எழுதியது
1992 ஆம் ஆண்டு துயிலும் இல்லம் சென்றேன் - பின்
ஒவ்வொரு மாவீரர் வாரங்களிலும்
துயிலும் இல்லம் செல்லமுடியா வேலைப்பளு
எங்கோ பிறந்து வளர்ந்தோம்
மனசாட்சியால் ஒன்றானோம்
தாயகமும் நாங்களும்
உயிரோடு ஒன்றான உணர்வுகள்
நீங்களில்லை
இது யாருமற்ற வெளி
நினைவுகளில் அசையும் ஒளி
எங்கே?
எங்களுக்குள் ஊடாடிய மொழி
வாழ பல வழியிருந்தும்
அந்த பாசாங்கில்லா வாழ்வு
இன்று கவிஞன் இல்லை
கவிதை இருக்கிறது
நினைவிடங்கள் நெஞ்சறைக்குள்
தொடர்ந்தும்
திக்கற்றவரின் நெடும் பயணம்
அப்பா இப்போது இல்லை. நான் அப்பா அம்மாவை இறுதியாய் சந்தித்த நாள் அல்லது கணங்கள் எனக்கு ஞாபகம் இல்லை. அக்காலம் 2005 ஆம் ஆண்டுதான். அவர்களுக்கு கட்டாயம் ஞாபகம் இருக்கும். அவர்களுக்கு பிள்ளைகள் உலகம், எனக்கு அப்படியல்ல வேறு முக்கிய வேலைகள் இருந்தன. ஒவ்வொரு மனிதர்களும் தனித்துவமானவர்கள்.
முன்பும் அம்மா அப்பாவை நேரில் பார்க்கமுடியாத காலங்கள் இருந்திருக்கின்றன, அக்காலங்கள் இவ்வளவு நீண்டவையல்ல. அம்மா "புலிகளின் குரல்" வானொலியில் பல மாவீரர்களின் நிகழ்ச்சிகளை மிகத்தத்துரூபமாக எழுதியிருக்கிறார். அவர் ஒரு மாவீரரின் தாய் என்பதால் அந்த எழுத்தோட்டம் உயிர்பெற்றிருக்கலாம். நான் தூர இடங்களில் இருக்கும் போது கூட அந்த நிகழ்ச்சிகளை தவறவிடுவதில்லை. அப்போதெல்லாம் நான் நினைத்துக்கொள்வேன் அம்மா என்னைப்பற்றி எழுதும் காலம் வரக்கூடாது என்று.
கவிமகனின் கரம்பு நிலத்து கதைகள்
கவிமகனின் கரம்பு நிலத்து கதைகள் தமிழ் இலக்கிய உலகில் புது வரவாகும்
உண்மைக்கதைகள். யார் இந்த கவிமகன்? தாய்தேசம் விடுதலை பெற போராடும் காலம்
அதற்குள் பிறந்து வளர்ந்தவன், விடுதலையோடு பயணித்த ஒரு தந்தையின்/ எழுத்தாளரின்
ஒற்றைமகன். இவன் ஆசிரியர்களால் மட்டுமல்ல எழுத்தாளத்தந்தையாலும் புடம் போடப்பட்டு
எழுத்துலகத்திற்குள் நிலைத்திருப்பவன். ஈழத்தமிழினத்தின் விடுதலைப்போராட்ட
நிலப்பரப்புக்குள் இரத்தமும் சதையுமாய் வாழ்ந்தவன், சிறுவயதிலேயே போராட்ட வாழ்வின்
இன்ப துன்பங்களை அறிந்தவன். ஏற்கனவே இவனது இரண்டு இலக்கியப்புத்தகங்கள்
வெளிவந்துவிட்டன. இந்த சிறுகதைத்தொகுதியும் இவனை யார் என்று உலகிற்கு துல்லியமாய்
வெளிக்காட்டும்.
2009 ஆம் ஆண்டில் எமது போராட்டத்தில் ஏற்பட்ட சடுதியான மாற்றங்களால் சிங்கள அரசின் அதிகாரப்பிடி அதிகரித்துவிட்டது. சிங்கள அரசு எமது போராட்ட வரலாறை தவறாக புனைவதன் ஊடாக எமது மக்களின் விடுதலைக்கனவை இல்லாமல் ஆக்க பிரயத்தனப்படுகிறது, இதற்காக எமது விடுதலை வரலாறை இலக்கியவடிவில் தவறாக புனைய அரசோடு நேரடியாகவும் மறைமுகமாகவும் இயங்கும் சில தமிழர்களையும் வீச்சாக பயன்படுத்திவருகிறது. தமிழரிடம் எந்த அதிகாரமும் இல்லாத இக்காலத்தில் தமிழர் விடுதலை அவாவி துணிந்து எழுதுகிற எழுத்தாளர்களுள் கவிமகனும் ஒருவர். அவர் தொடர்ந்தும் எமது மக்களின் விடுதலைக்குரலாக ஒலிக்கவேண்டும் என வாழ்த்துகிறேன்.
நன்றி
கா.சுஜந்தன்
தலைமயிர் பொசுங்கிவிட
அவிந்த முதுகுடன் ஓடிவருகிறாய்
முடியவில்லை
கண்களை மூடிக்கொள்கிறேன்
என்னடா செய்தார்கள்?
துயில முடியவில்லை
ஓங்கி அறைகிறது
ஏங்கி அழும்
மழலைகளின் அழுகையொலி
இரவும் பகலாகிறது
இறந்து கிடப்பது
காஸா குழந்தைகள் மட்டுமல்ல
அவர் பிஞ்சு கனவுகள் மட்டுமல்ல
தர்மம் அற்ற உலகமும்தான்
கொலைஞர் குழந்தைகள்
இதை அறியாமல் இருக்கட்டும்
ஏக்கங்களோடு விரியும் புகைமண்டலத்தில்
எஞ்சிய விளையாட்டுப்பொருட்களை
எதற்கும் உதவா "ஐ நா" சேகரிக்கட்டும்
முகில்கள் வீழ்ந்து கிடந்தன நீரோடையில், தீக்குளித்தது அந்திவானம் , அமாவாசை நாளொன்றில் நிலாவோடு பேசமுடியாமல் அந்தரிக்கிறது குழந்தைமனம் .
எனக்குத்தெரிந்த முதல் photographer எனது அம்மாதான். எங்களது சிறுவயது படங்களை எல்லாம் அம்மாதான் எடுத்தார். எல்லாம் கறுப்பு வெள்ளை புகைப்படங்கள் , இப்போதும் யாரிடமாவது இருக்கலாம், அவைதான் எவ்வளவு அழகானவை. இன்று உலக புகைப்படத்தினம். எவ்வளவோ புகைப்படங்களை பார்த்து கடந்துவந்தாலும் அந்த புகைப்படங்களின் பெறுமதி அதிகம்தான்.
என் சகதோழன் மரணிக்கையிலும்
எம் பகைவன் மரணிக்கையிலும்
என்னால் சுமக்கமுடிவதில்லை
அவர் குழந்தைகளின் முகங்களை
நண்பா! பகைவா!
நீயும் பார்த்திருப்பாய்
தாயின் புத்திரசோகத்தை
எப்படி கடந்திடுவோம் ?
இந்த பாதாளத்தினை
பகைவனே!
ஏன் நான் உனை வெறுக்கிறேன் ?
என் மக்களின் சுதந்திரத்தை தடுக்கிறாய்
உன் பிள்ளைகளையே தாயையோ
நான் வெறுத்ததில்லை
உன்னால் அது முடியுமா?
நான் என் மக்களை நினைக்கிறேன்
எப்போதும் என் மக்களை நேசிக்கிறேன்
நீ அதிகாரத்தை நேசிப்பதாய்
நான் நினைக்கிறேன்
அது தவறாகவும் இருக்கலாம்
ஏன் என் தாயகத்தை அபகரிக்கிறாய்?
சோகம் கரைக்க கடற்கரையிற்கு வந்தேன்
கடல் அலைகளாகி எனைத்தேடிவந்து
சுகம் விசாரித்தபடி இருந்தது
மீன்கள் விதவிதமாய் நடனமாடி
என்நிலைமாற்ற முயன்றன
நீலவானம் கடலில் இறங்கி
வருவதுபோலிருந்தது
பாய்மரங்கள் அசைந்தன
படகுகள் பாடிப்போயின
கொக்குகள் என்னைப்பார்க்கவேயில்லை
குடிசைகளின் ஆரவாரங்களில்
மணலினுள் புதையாதபடி நகர்கிறேன்
இரவு படுக்க நேரமாகிவிட்டது
எல்லோரும் சாப்பிட்டபின்
பிள்ளைகளுக்கு பல் தீட்டி,படுக்க வைத்து
பாத்திரங்கள் கழுவி
தோய்த்த உடுப்புகள் மடித்து
அடுத்தநாள் வேலைகளை நினைத்தபடி
படுக்கைக்கு போக பதினொரு மணி
காலை ஐந்து மணிக்கு எழுந்து
ஓய்வெடுக்காமல்
ஒவ்வொரு வேலையாய் முடித்து
சதா செல்லம்கொஞ்சம்
சின்னமகளை நேசரியில் விட்டு விட்டு
காலையுணவை உண்டபின்
செய்ய வேண்டிய வேலைகளை
மனதில் பட்டியலிட்டுவர
டிப்பரில் யமன் அசுரவேகத்தில் வந்தான்
நான் அடுத்த வருடமும் உயிருடன் இருந்தால் எனக்கு அறுபது வயது வந்துவிடும். இப்போதே உடல் களைத்துவிட்டது. ஐம்பது மணித்தியாலங்களுக்கு மேல் தொடர்ந்து சத்திரசிகிச்சைகளை செய்த காலமும் என் வாழ்வில் இருந்திருக்கிறது. இப்போது உடல், உள்ளம் களைத்துப்போனதை உணர்ந்தாலும் ஓய்வெடுக்கமுடியாது. சம்பளம் கூடாமல் வாழ்க்கைச்செலவு படிப்படியாக அதிகரித்துச்செல்கிறது, நின்று நிதானித்து யோசிக்கமுடியவில்லை. பின்வயது காலங்களில் வெளிநாடுகளுக்கு புலம்பெயர்ந்தவர்களுக்கு என் நிலைதான் இருக்கும் என்று நினைக்கிறேன் ஆனால் இது ஒரு பிரச்சனை இல்லை. காப்பெட் ரோட்டில் சொகுசு வாகனத்தில் போவதுபோல் இல்லாமல் கல்ரோட்டில் வண்டிலில் போவதுபோல் இருக்கும், பயணம் தொடரும்.
சூரியனின் கோபமுகம் தெரிகிறது
மரத்திற்கு கீழ் ஒதுங்குகிறேன்
இலைகள் கூட அசையவில்லை
பிசுபிசுக்கிறது தேகம்
தண்ணீர் கேட்கிறது தாகம்
குடம் அசைய போகிறாள் பெண்
என் இதயத்தையும் பறித்தபடி
ஆதவனுடன் நேசமாகிறேன்
----------------------------------------------------------
நீயும் நானும் ஒன்றல்ல
அனுபவங்கள் எங்களை பிரித்தன
நட்சத்திரங்கள் கூட இல்லா இரவில்
வினாடிகள் நகர்கின்றன
நான் ஒரு விவசாய பின்னணியில் வளர்ந்தவன். நான் சரியென்று நினைப்பதை நோக்கி நகர்ந்துகொண்டிருப்பேன். தனிப்பட்ட யார் மீதும் இன்றல்ல என்றும் காழ்ப்புணர்ச்சி என்னிடம் இல்லை . என்னை பெரியளவில் பிரச்சாரப்படுத்திக்கொள்பவன் அல்ல. நானும் எனக்கான பணியுமாகவே ஓடிக்கொண்டிப்பேன். என்னை நோக்கி நேரிடையாகவும் மறைமுகமாகவும் கல்லெறிந்து கொண்டேயிருப்பார்கள், அது எனக்கு பொருட்டல்ல. என் கண் முன்னால் கண்ட தியாகங்களை அல்லது அர்ப்பணிப்புக்களை என் வாழ்நாள் முழுதும் மறக்கமாட்டேன். எப்போதும் விலைபோகாமல் வாழ முயற்சிப்பவன். வாழ்க்கை என்பது ஒரு ஓடும் வாய்க்கால்தான், விரும்பியோ விரும்பாமலோ நகர்ந்தே செல்லவேண்டும்.
புரியாத மொழிப்பாடல்களையும்
கேட்கிறது மனம்
இசையோ குரலோ
மனதோடு கோர்வையாகிவிடுகிறது
சில புரிந்த மொழிப்பாடல்கள்கூட
மனதை ஏனோ ஆற்றுப்படுத்துவதில்லை
தாய்நிலமிழந்து அந்தரத்தில் கழிகிறது நொடி
கண்கள் தெரியாதவனை
தினம் தினம்
விதவித உடையுடுத்தி
கைபிடித்து கூட்டிப்போகிறாய்
வந்த பாதைகூட தெரியவில்லை
வந்துவிட்டேன் அம்மா
எனக்குள் நான் அடங்கிப்போகிறேன்
மலையுச்சிக்கும் வந்து போகிறது நிலவு
காலமீட்டலை சுட்டிப்போயிற்று இரவு
நெஞ்சோடு முட்டிப்போகிறது அழுகை
விடிகாலையில் புதிய பயணம்
நாடற்றவனின் சுவடுகளை விட்டுப்போகிறேன்
எனக்கும் மற்றவர்களைப்போல எதிர்காலக்கனவுகள் இருந்தன. என் பதின்ம வயதிலேயே என்மக்களுக்காக அவற்றை மறந்தேன். இன்று நட்டாற்றில் நிற்கும் போது மனது வலித்தாலும் நான் சென்றுவந்த பாதையில் ஒரு ஆத்மதிருத்தியிருக்கிறது. அது எங்கு சென்றிருந்தாலும் எனக்கு கிடைத்திருக்காது. நான் என் கனவுகளை மறக்க விரும்புகிறேன், ஆனால் அது வேதனையானது.
யாரோ சொல்லத்தவறிய கவிதை
இருளினுள் ஒளியால் எழுதப்படுகிறது
பறவைகள் கூடடையும்போது - இது
குஞ்சுகளின் குதூகலம்போல தெரிகிறது
என்னிடம் கர்வம் இல்லை
துளி கோபம் இல்லை
எள்ளளவும் பொறாமை இல்லை
மன்னித்துவிடு !
இல்லாததை கடன் கொடுக்கமுடியாது
திரும்பிவிடு !
வாழ்வு புத்தகத்தில் இறுதிப்பக்கங்களை
நம்பிக்கையொளியில்
புயல் ஓய்ந்த அமைதியோடு வாசிக்கிறேன்
இதுவரை வாசித்ததை அசைபோடுகிறேன்
என்னை விட்டுவிடு !
நாட்கள் மீதமிருந்தால் உனக்காகவும் யாசிப்பேன்
என் பாடலை என்னை பாடவிடு!
அதிவேக இலத்திரனியல் ஊடகவுலகில்
முகவரி அற்று நான் வாழ்ந்தேன்
ஒரு கனா கூட காணமுடியாமல்
நித்திரையை தொலைத்திருந்தேன்
தாய்நாடு இழத்தலின் வேதனையை
உடலணுவெல்லாம் சுமந்திருந்தேன்
தேசக்குழந்தை பிறக்குமென்று
தாலாட்டுப்பாடலொடு காத்திருந்தவர்
விடியுமென்று விடிய விடிய விழித்திருந்தவர்
இதயம் எரிய எரிய
யாருமறியாமல் உலகப்பந்தில் ஓடித்திரிந்தனர்
 |
.jpg)
